زیارت درسیره معصومین ع-جایگاه زیارت
از سوى معصومین علیهم السلام به زیارت اهتمام زیاد و عنایت ویژه اى نشان داده شده است ، و این امر تجلى یافته است در حضور آنان ـ صلوات اللّه علیهم ـ کنار مرقدپیامبر اعظم ص و زیارتشان آن حضرت را ، و دعا و مناجات و نمازشان نزد قبرپیامبر ص ؛ وهمچنین زیارت مرقدهاى مقدس ائمه اى که پیش از آنها بودند .این [ رفتار ] را تاریخ و سیره امامان علیهم السلام تأکید مى کند ؛ آنان مؤمنان را بر این کاروامى داشتند و به آنان مى آموختند که چگونه در آرامگاههاى مقدس حضور یابند ومراسم زیارت را ـ دعاو استغفار و استغاثه ـ به جا آورند ؛ و مضامین بلند و مفاهیم ژرف و آثار معنوى بزرگى را که این نصوص دربر دارند ، روشن مى ساختند ؛ و فلسفه حضور در مراقد مقدس و زیارت آنها را بیان مى کردند ، و اهتمام آنان به این امر به حدى است که آنان ، در بعضى جا ، کسانى را که به زیارت اهتمام نمى ورزند ـ یا از آن طفره مى روند یا کندى و تنبلى مى کنند ـ توبیخ کرده اند .
بخش دوّم:فصل ششم۱ : – تدوین السُنّة
حقّ مطلب درباره سبب منع
پس از این سفر طولانى در این فصلهاى پنجگانه ، بطور قطع و یقین براى ماحقیقت ذیل روشن شد و آن این که :هیچ یک از توجیهات نمى تواند سببى واقعى براى منع از تدوین حدیث باشدهرچند که مانعین همین را بهانه قرار داده اند و هیچ یک از پاسخها درباره این سؤالى که مطرح کردیم یعنى «چرا مانع از تدوین حدیث شدند» قانع کننده نیست .دانستیم که مهمترین چیزى که ممکن است در توجیه منع ذکر شود احادیثى است که به پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم نسبت داده شده و دالّ بر نهى شرعى از تدوین حدیث است لکن علاوه بر آنچه در فصل اوّل این بخش در پاسخ این مطلب گفتیم وضعف اسناد آنها را ثابت کرده و بیان کردیم که این احادیث معلول بوده و دراثبات این ادعا نمى توان به آنها استدلال و یا تکیه نمود آن هم در مقابل احادیث فراوان و صحیحى که دالّ بر تحقّق تدوین ، جواز و اباحه تدوین در عهد رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم است ، و گذشته از این که پیش از آن ، در بخش اوّل این کتاب ، ادله
اربعه[۱] بر جواز تدوین و اباحه آن اقامه گردید .